First

Rose leżała na ziemi wijąc się z bólu i krzycząc. Po chwili wszystko odeszło jak ręką odjął. Dziewczyna zdziwiona podniosła się i jak najszybciej udała do domu. Nie zauważalnie wślizgnęła się na górę, kierując się do pokoju brata.  Drew siedział na łóżku z przerażonymi oczami .

-Co jest?! –siostra widząc jego minę podbiegła do niego.

-To było coś dziwnego…- zaczął chłopak.

-Przeraźliwy ból w skroniach i nagle spokój? –zapytała dziewczyna.

-Tak. Skąd Ty o tym wiesz? Czytasz mi w myślach?

-Kilka minut temu miałam to samo.

-To jest dziwne.

-Nawet bardzo. –skwitowała Rose.- Działo się tu coś podczas mojej nie obecności?

-A co się miało dziać? Po waszej kłótni ojciec wyszedł do pracy, a ta oczywiście panoszy się po całym domu uważając się za nie wiadomo kogo.  Czyli dzień jak co dzień.

-Drew przepraszam, że znów zostawiłam Cie samego z nią. Postaram się więcej tak nie robić.

-Spoko, jakoś daje radę. –uśmiechnął się chłopak.

-Nie mogę uwierzyć, że już cztery lata minęły odkąd mama umarła. Dzień przed naszymi 13. urodzinami. –odezwała się Rosalie po chwili ciszy i przytuliła się do swojego brata.

-Gdyby nie to do tej pory bylibyśmy szczęśliwą rodziną, ale stało się. Mama nie żyje, a ojciec wyszedł za Megan , która go całkowicie zmieniła.  - Drew objął ramieniem siostrę.

-Na szczęście mamy siebie. Jak ja Cię kocham braciszku. –wyszeptała Rose dławiąc się łzami.

-Ja cie też mała.

Siedzieli tak wtuleni w siebie. Oboje żałowali że nie mogli odwiedzić dzisiaj grobu matki, ponieważ przez przeprowadzkę, która miała miejsce dwa lata temu znajdują się za daleko.

Późnym wieczorem Rosalie zeszła na dół po coś na kolację, a w ślad za nią Drew. Oczywiście gdy tylko weszli do kuchni w progu zjawiła się wysoka kobieta z burzą rudych loków na głowie- Megan.

-Rosalie zrób mi kawę.- powiedziała siadając na krześle.

-Nie masz rąk?- rzuciła Rose nawet na nią nie patrząc.

-Słucham?! Jak Ty się do mnie odzywasz dziewucho?!

- Spadaj jak widzisz jestem zajęta.

- Jak śmiesz?

-Wyjdź stąd! –krzyknął Drew. – Nie rozumiesz co do ciebie mówię?

-Niewychowane bachory! –ofuknęła Megan i wyszła z kuchni.

-Mam jej po dziurki w nosie. –powiedziała Rose gdy tylko kobieta opuściła pomieszczenie.

-Nie tylko Ty, ale na szczęście już tylko rok.

-Już się nie mogę doczekać. Dobra idziemy na górę?- Zapytała dziewczyna trzymając w ręku talerz kanapek. Chłopak kiwnął głową.- To bierz kakao.

Zamknęli się w pokoju chłopaka i zaczęli konsumować posiłek. Przerwał im jednak kolejny atak. Złapali się za głowy i upali na podłogę. Rose pisnęła i zacisnęła zęby żeby nie krzyczeć.  Po kilku  minutach  tak jak poprzednim razem ból odszedł.  

_________________________________________________

No więc jest i rozdział pierwszy :D. 

Mam nadzieje ze choć trochę się spodoba.  

Ewa ; ]