Second

Starsza kobieta z twarzą pooraną zmarszczkami stoi przed lustrem i czesze swoje długie siwe loki. Po chwili zauważa coś w odbiciu zwierciadła i z malującym się na twarzy uśmiechem obraca się.

-Witaj Rosalie.- z ust staruszki wydobył się przyjemny dla uszu głos. –Dziś wasze 17. urodziny .

-Babcia… -szepnęła dziewczyna.

-Tak to ja. Wysłuchaj mnie uważnie. Ty i Twój brat jesteście inni niż wasi koledzy. Nie jesteście tym czym wam się wydaje.  

-Babciu o czym Ty mówisz?

-Ból głowy którego wczoraj mieliście atak to pierwszy etap zmian.

-Jakich zmian?

-Sami musicie to odkryć. Naszyjnik który dostałaś kiedyś od mamy- to klucz do zagadki. Drew ma sygnet, on także jest kluczem.  Musicie znaleźć księgę, a wtedy wszystko się wyjaśni.

-Ale babuniu, jaką księgę? –dopytywała się Rose. Nagle babcia zaczęła się oddalać i w jednej minucie sen prysnął. Dziewczyna otworzyła oczy. Na zegarku widniała godzina 01:27. Nastolatka wygrzebała się z pod kołdry i podeszła do szafki na której stała duża szkatuła z biżuterią. Otworzyła ją i wyjęła naszyjnik o którym w dziwnym śnie mówiła babcia. Na srebrnym łańcuszku zawieszony był mały półksiężyc. Dziewczyna zawiesiła go na szyi i po cichu opuściła swój pokój. Wślizgnęła się do sypialni brata, który smacznie spał w swoim łóżku.

-Drew! Wstawaj muszę Ci coś powiedzieć.- siostra szarpnęła go w ramię.-No już, obudź się!

-Co jest? –mruknął zaspany chłopak.

-Miałam dziwny sen.-powiedziała Rose.- Śniła mi się nasza babcia.

-Amanda? – Drew podniósł się na łokciach i zrobił wielkie oczy.

-Tak. Powiedziała że jesteśmy wyjątkowi i że te wczorajsze ataki to początki zmian.

-Jakich ZMIAN?

-Mamy sami się tego dowiedzieć. Musimy odszukać jakąś ksiegę, a kluczem do tego wszystkiego jest to- powiedziała wskazując półksiężyc na jej szyi- oraz Twój sygnet.

-Mamy szukać jakiejś ksiażki? Jakiej?

-Nie wiem, gdy zapytałam o to sen się rozpłynął a ja się obudziłam. Ale ja chyba wiem gdzie ona jest. Pamiętasz tą pracę domową którą pan Adams zadał nam dwa tygodnie temu?

-Pamiętam, ale co to ma do rzeczy?- zapytał Drew ze zdziwieniem.

-Gdy szukałam tych starych pamiątek rodzinnych w kartonie z rzeczami mamy na strychu znalazłam starą zakurzoną księgę, uznałam jednak że mi się nie przyda, ponieważ była zamknięta na dziwaczny zamek.

-Musimy ją sprawdzić .

-Teraz?

-Czemu nie.

-A może zróbmy to po szkole? Chętnie przespałabym się jeszcze chociaż trochę.

-No dobra, też chętnie się jeszcze trochę zdrzemnę.

-To do zobaczenia za kilka godzin braciszku.- powiedziała dziewczyna wstając i udając się w stronę drzwi. Otworzyła je i bezszelestnie wróciła do siebie. Chwile później oboje wtuleni w poduszki słodko spali.

***

-Może raczyłabyś w końcu zwlec się z tego łóżka?! Spóźnisz się do szkoły młoda damo!- Rose usłyszała nad sobą męski głos.

-Co Cie nagle obchodzi czy trafię do szkoły na czas czy nie? –powiedziała ospałym tonem i usiadła.

-Wstawaj. –powiedział jeszcze raz ojciec obrócił się na pięcie i skierował w stronę drzwi. Dziewczyna zeszła z łóżka, wyjęła z szafy ubranie do szkoły i udała się do łazienki. Po umyciu się wskoczyła w wybrane ubrania. Blond włosy splotła w luźnego kłosa. Na usta nałożyła odrobinę błyszczyku, a na powiekach zrobiła delikatne kreski. Przez chwilę wpatrywała się w swoje odbicie lustrze.

-Witaj siedemnastolatko. Jeszcze tylko rok…- Powiedziała sama do siebie i wyszła z łazienki trzaskając drzwiami w pośpiechu. Zeszła do kuchni gdzie przy stole siedział już Drew. Po drugiej stronie stołu siedziała Megan przyglądając się swoim paznokciom.

-Cześć Drew, wszystkiego najlepszego. –przywitała się z chłopakiem Rose całkowicie ignorując obecność macochy.

-Hej. Dziękuję i nawzajem mała.-odezwał się chłopak.

-Jadłeś już coś? –zapytała czule siostra.

-Tak.

-Okej to możemy już iść? –zapytała dziewczyna chwytając z koszyczka czerwone jabłko i butelkę wody mineralnej stojącą na szafce, które włożyła szybko do torby.

-Mamy 10 minut do przyjazdu autobusu więc może my już wychodzić. –powiedział Drew wstając z miejsca i chwytając plecak. Oboje skierowali się w kierunku wyjścia.

-A może by tak słowo „do widzenia”? –odezwała się nagle ruda kobieta rodzeństwo ją zignorowało.- Czy wasza matka was nie wychowała?

-Od naszej mamy to radze Ci się trzymać z daleka! –wrzasnął chłopak. Siostra położyła mu rękę na ramieniu.

-Nie warto Drew. –powiedziała dziewczyna ze spokojem i oboje opuścili dom. 

 ____________________________________________________________

Jest i dwójeczka ;D . 

Komentujcie i obserwujcie. ; ) . 

Ewa ;p